Karolina Małas
"Oppenheimer", w swojej trzygodzinnej okazałości, podbija kina na całym świecie. Najnowszy film Christophera Nolana opowiada nie tylko o powstawaniu bomby atomowej, ale także o tym, co zdarzyło się później. Kariery i życia osób powiązanych z tym projektem toczyły się w zaskakujący sposób.
13 Zobacz galerię
CORBIS, Bettmann / Getty Images
- "Oppenheimer": dla takich widowisk wracamy do oglądania na wielkim ekranie [RECENZJA]
Co działo się z ludźmi odpowiedzialnymi za stworzenie i testową detonację bomby atomowej, gdy Projekt Manhattan już się zakończył? Odpowiedź znajduje się w poniższej galerii:
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Utrata wpływów i obawy społeczeństwa przed energią atomową nie powstrzymały Oppenheimera przed dalszym udzielaniem się w kwestiach naukowych. "Ojciec bomby atomowej" wygłaszał wykłady i publikował ich transkrypcje. W 1963 r. otrzymał wyróżnienie naukowe od prezydenta Lyndona B. Johnsona. Dwa lata później lekarze zdiagnozowali u niego nowotwór krtani, a chemioterapia nie pomogła. J. Robert Oppenheimer zapadł w śpiączkę 15 lutego 1967 r. i zmarł trzy dni później w wieku 62 lat.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Przeżywszy męża, "Kitty" wrzuciła urnę z jego prochami do morza niedaleko ich letniego domku na Wyspach Dziewiczych. Niedługo później zbliżyła się do fizyka Roberta Serbera, który również uczestniczył w "Projekcie Manhattan". Wspólnie żeglowali po Atlantyku i Morzu Karaibskim. W 1972 r. planowali popłynąć przez Kanał Panamski do Japonii i na Wyspy Galapagos. Już na początku rejsu stan zdrowia "Kitty" pogorszył się. Trafiła do szpitala w Panamie i zmarła 27 października. Powodem jej śmierci był zator.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Tuż po wojnie młodszy Oppenheimer (brat Roberta) trafił na czarną listę ze względu na przynależność do partii komunistycznej i miał ogromne problemy ze znalezieniem pracy jako fizyk. Nie otrzymał też zgody na paszport. Został hodowcą bydła i przez kolejne 10 lat mieszkał z rodziną w Colorado. Oppenheimer mógł wrócić do nauczania fizyki w szkole średniej dopiero w 1957 r., a niedługo później zaoferowano mu stanowisko na Uniwersytecie Kolorado. W 1977 r. zdiagnozowano u niego chłoniaka, więc poddał się skutecznej chemioterapii. Pięć lat później zachorował na raka płuc. Frank Oppenheimer zmarł 3 lutego 1985 r.
Bettmann / Getty Images
Trzy lata po zakończeniu "Projektu Manhattan" Groves został przeniesiony do Atomic Energy Commission. Ostatecznie zdecydował się na porzucenie tej funkcji i został wiceprezesem firmy Sperry Rand, która produkowała komputery. Przeszedł na emeryturę w 1961 r. w wieku 65 lat.Napisał książkę "Now It Can Be Told:The Story Of The Manhattan Project". Zmarł 13 lipca 1970 r. na zawał serca spowodowany zwapnieniem tkanek.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Wydarzenia z finału "Oppenheimera" poważnie nadszarpnęły polityczną karierę Straussa. Trzy lata po odrzuceniu jego kandydatury na sekretarza handlu Strauss napisał książkę ze wspomnieniami "Men and Decissions", która stała się bestsellerem. Po przejściu na polityczną emeryturę poświęcił się działalności filantropijnej, przeprowadził się też do Wirginii, gdzie zajął się hodowlą bydła. Do końca życia nie pogodził się z polityczną porażką. Zmarł 21 stycznia 1974 r. po trzyletniej walce z chłoniakiem.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Do końca swojego życia Rabi zajmował się działalnością naukową. Ten pochodzący z Galicji fizyk był współtwórcą Brookhaven National Laboratory, z którego w późniejszych latach wyszło wiele prac nagrodzonych Noblem. Rabi, laureat nagrody Nobla z 1944 r., kierował wydziałem fizyki Uniwersytetu Columbia i przewodniczył komitetowi doradczemu prezydenta Eisenhowera. W 1971 r. odwiedził rodzinny Rymanów na Podkarpaciu. Zmarł 11 stycznia 1988 r.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Po zakończeniu "Projektu Manhattan" pochodzący z Węgier Teller został profesorem na Uniwersytetach w Chicago i Berkeley, a w późniejszych latach pracował wspólnie z pochodzącym ze Lwowa matematykiem Stanisławem Ulamem nad bombą wodorową. Uznawany jest powszechnie za jej "ojca". Był gorącym zwolennikiem silnego programu nuklearnego i przekonywał, że taką broń można stosować też pokojowo, np. do budowy portu na Alasce. W 1975 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 9 września 2003 r.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Twórca cyklotronu, za który w 1939 r. otrzymał Nagrodę Nobla, rekomendował Oppenheimera na szefa Projektu Manhattan. Jednak ostatecznie poróżniła ich kwestia zastosowania broni jądrowej. Lawrence popierał m.in. budowę bomby wodorowej. Dzięki jego inicjatywie powstało w USA wiele ważnych projektów naukowych, np. akcelerator cząsteczek na Uniwersytecie w Berkeley. Miał zostać członkiem amerykańskiej delegacji podczas tworzenia Układu o zakazie prób broni nuklearnej w atmosferze, w przestrzeni kosmicznej i pod wodą, ale znacznie podupadł na zdrowiu tuż przed wyjazdem (cierpiał na nowotwór jelita grubego). Zmarł 27 sierpnia 1958 r.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
Bohr, laureat nagrody Nobla z fizyki za badanie struktury atomów i emitowanego przez nie promieniowania, nie wniósł wielkiego wkładu w Projekt Manhattan, bo miał moralne obiekcje przed budowaniem broni masowego rażenia. Po wojnie wrócił do rodzinnej Danii i został orędownikiem pokojowego wykorzystania mocy atomu. W 1952 r. poparł powstanie Europejskiej Organizacji Badań Jądrowych CERN, a w 1957 r. założył Skandynawski Instytut Fizyki Teoretycznej. Zmarł na niewydolność serca 18 listopada 1962 r.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
W czasie, gdy Oppenheimer i inni naukowcy pracowali nad Projektem Manhattan, Einstein był przewodniczącym nowo powstałego Komitetu Nadzwyczajnego Uczonych Atomistów, który miał informować społeczeństwo o kwestiach dotyczących bomby atomowej i pokojowym wykorzystaniu energii atomowej. W ostatnich latach życia podupadł na zdrowiu. W 1948 r. wykryto u niego tętniaka aorty wielkości pomarańczy, który jeszcze się powiększał. Fizyk zmarł 18 kwietnia 1955 r., a Thomas Stolzt Harvey pobrał jego mózg do badań.
UNIVERSAL PICTURES / Wikipedia
Do Los Alamos pochodząca z Czech chemiczka trafiła wspólnie z mężem, Donaldem. Pracowali wspólnie nad analizą plutonu. Musiała zrezygnować, gdy okazało się, że pluton jest niebezpieczny dla zdrowia kobiet. Po wojnie została profesorką na Uniwersytecie Browna. Była feministką i mocno zaangażowała się w walkę o prawa kobiet. Była założycielką HERS (Higher Education Resource Services) i członkinią kilku komitetów dbających o zachowanie równości na amerykańskich uczelniach. Zmarła 17 listopada 2017 r. w wieku 96 lat.
Bettmann, CORBIS / Getty Images
W chwili rozpoczęcia Projektu Manhattan Richard Feynman miał zaledwie 24 lata i był najmłodszym zaangażowanym do niego naukowcem. Po wojnie pracował na Uniwersytecie Cornella, potem w Kalifornijskim Instytucie technicznym. Został też członkiem Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie. Hobbystycznie zajmował się muzyką, malarstwem i historią Republiki Tuwy, której odwiedzenie było jego niespełnionym marzeniem. W 1965 r. otrzymał Nagrodę Nobla za stworzenie relatywistycznej elektrodynamiki kwantowej. W 1999 r. - 11 lat po swojej śmierci na nowotwór - został uznany za jednego z najwybitniejszych fizyków wszech czasów.
Bettmann / Getty Images
Bainbridge był tym, który nacisnął przycisk detonujący bombę stworzoną w Los Alamos. Po wybuchu miał powiedzieć: "Teraz wszyscy jesteśmy suk**synami". Tak rozpoczęły się jego starania o wprowadzenie kontroli zbrojeń i odejście od pomysłu stworzenia bomby wodorowej. Po zakończeniu Projektu Manhattan Bainbridge objął kierownictwo na wydziale fizyki Uniwersytetu Harvarda. Zmarł 14 lipca 1996 r.
Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca.
Bądź na bieżąco! Obserwuj nas w Wiadomościach Google.
Źródło: Media
Data utworzenia:
27 lipca 2023 13:14
Tematy: Robert J. Oppenheimer, Christopher Nolan
